جنسیت گمشده
نفرینت نمیکنم که بمانی نفرینت نمی کنم که بمیری نفرینت می کنم که زن باشی و بفهمیجنسیت گمشده
نفرینت نمیکنم که بمانی نفرینت نمی کنم که بمیری نفرینت می کنم که زن باشی و بفهمیدرباره من
نفرینتان نمی کنم که بمیرید نفرینتان نمی کنم که برای ابد زنده بمانید نفرینتان میکنم که زن باشید و بفهمید........
ادامه...
دستهها
جدیدترین یادداشتها
همهبایگانی
- آذر 1386 1
- مرداد 1386 2
- تیر 1386 5
- خرداد 1386 2
- اردیبهشت 1386 9
- فروردین 1386 2
- بهمن 1385 3
- دی 1385 3
- آذر 1385 1
- آبان 1385 3
- مهر 1385 3
- شهریور 1385 1
- مرداد 1385 5
- تیر 1385 1
- خرداد 1385 4
- اردیبهشت 1385 2
- فروردین 1385 1
- اسفند 1384 6
- بهمن 1384 5
- دی 1384 11
- آذر 1384 5
- آبان 1384 4
- مهر 1384 6
- شهریور 1384 1
- مرداد 1384 2
- تیر 1384 2
- خرداد 1384 3
- اردیبهشت 1384 1
- فروردین 1384 2
- بهمن 1383 4
- آذر 1383 2
- آبان 1383 14
- مهر 1383 3
- شهریور 1383 2
- مرداد 1383 2
- تیر 1383 3
- خرداد 1383 1
- اردیبهشت 1383 3
- فروردین 1383 1
- اسفند 1382 2
- بهمن 1382 3
- دی 1382 3
- آذر 1382 4
- آبان 1382 14
- مهر 1382 10
- شهریور 1382 13
- مرداد 1382 22
- تیر 1382 28
- خرداد 1382 11
آمار : 498471 بازدید
Powered by Blogsky
یاد داشت بی نشانی
گفتم :اجازه میدی ببینمت؟
گفتی : نمیشه
چشمام از یه دردی تو سینه ام سوخت!
گفتم : میشه گاهی روزا حرف بزنیم؟
هیچی نگفتی
اشکام هری ریختن پایین
گفتم : می تونم همش به تو فکر کنم ؟
هیچی نگفتی
و من ضجه زدم.
کسی که جنسیتش را گم کرده بود
یکشنبه 21 آبان‌ماه سال 1385 ساعت 08:03 ب.ظ
اوهوم...): احتمالا همین فکر کردن تنها موردی بود که اجازه نمی خواست...
و این چه دردیست؟
به چه مداوایی باید رفت؟
تو که نیلوفری کردی بگو.
سلام نیلوفرکم
دستت
تماس
مهربانی
و
نیاز،
تنت
تقدیر
من
در
عشق
.........................................
هنوز هم به یادتم..فراموش نشدم که؟
با اینکه نمیشناسمت ولی وقتی نوشته هاتو میخونم احساس نزدیکی میکنم بهت
تو ۳۳ سالته؟
نوشته هات نشون میده که خیلی تنهای
یعنی کسی مثل منم هست؟
سلام
خوش گل
چه خبر؟
اره
کمی هم به خودت فکر کن!
یعنی همش:)
بی نشانی
با درد
.
.
.
چی بگم...
توی همین چند خط خفه شم بهتره
نیلو جونم از یه طرف این نوشته های زیبا و پر از احساس تو و از طرف دیگه حال و روز بد خودم که ...
نمی دونم چرا ما زنها همیشه باید بخاطر این احساساتی لطیفی که داریم اینقدر رنج بکشیم!
دیروزها کسی را دوست می داشتی
این روزها دلتنگی
تنهایی
تنها
تمام عمر به همین سادگی گذشت.
نیلوفر مراقب خودت باش.اینقدر خودت رو عذاب نده.می دونم گفتنش خیلی راحته ولی ...
عزیز دلم
چقد ردلم واست تنگ شده بود
چرا دیر به دیر میائی احساس منو بروی این کاغذهای برقی میاری....
عزیزِدلم
تو خود ِ منی
دراوج ِناباوری
غیر قابل تصور
عجیب
...
سلام
سر نمی زنی نیلو؟
سلام
بی خیال...
دلشم بخاد..
می دونی به نظره من دوستی یه نفره ارزش نداره
یکی بود یکی نبود.زیر گنبد کبود پسر سر بزیری بود که خیلی درسخون بود.آنقدر که فکر میکرد دنیا رو با فکرش می گیره.البته پاک بود وصادق.چون هر که اونو می دید فکر میکرد چقدر معصومه.با دوستاش که بحث می کرد همش از مذهب میگفت ولی همه چیزو از روزنه عقلش می دید.انگاریه دین دیگه ای بهش نازل شده.شبا یاتوی اتاق تنهایی شمع روشن میکرد وساعتها به نورش خیره میشد یا میرفت جنگل کوچکی که توی دانشگاه شون بود فکر میکرد همش به یکی. اونیکه بعدها اسمشو گذاشت رازدان رازگو.وبالای تموم برگه های امتحانیش می نوشت یا رازدان رازگو.واژه راز یه معنی خاصی براش داشت که نمی تونست به زبون بیاره.همه چیزو یه راز می دید ورازو زبان گفتگوی رازدان رازگو با خودش.می گفت وظیفه ما فقط رازگشاییه.اعتقاد عجیبی به شب 23 رمضون داشت.اون شب همیشه یه آدم دیگه ای میشد.عوض اینکه بره مراسم احیا توی یه اتاق تاریک با یه شمع تا صبح می نشست وفکر میکرد.یه شبی از اون شبا به شمعش گفت:عاشقم کن با یکی که تا ابد بسوزم.دوست دارم منم مثل تو آب شم.حتی اگه پروانه ام هیچ وقت نیاد سراغم.تا حالا هرچی اون شب ازش خواسته بود گرفته بود.ولی اینبار بعید به نظر می رسید.چون تا حالا یکی مثل خودشه هرگزندیده بود.حتی برای اینکه از مردم دور نباشه خیلی سعی میکرد خودشه مثل بقیه جا بزنه.مثل بقیه به داشته هاش بنازه.قبلا موقعی که حتی مادرش ازش تعریف میکرد از خودش حالش به هم میخورد. یه شب که دلش گرفته بود از اینکه هیچکه مثل اون نیست وحسابی احساس تنهایی میکرد.دنبال یه سایت میگشت شاید حالا که اطرافش پروانه شو نمی دید اینجوری پیداش کنه.پروانه شو پیدا کرد.بهش پیام داد نورشو نشون داد.پروانه اومد.ولی اون باورش نمیشد که توی دنیا پروانه ای هم هست فکر میکرد خواب می بینه.هرچی پروانه دورش میگشت اون مات ومبهوت نگاش میکرد حتی آتیشش سرد شده بود وپروانه رو گرم نمیکرد چه برسه که اونو بسوزونه. تا پروانه خداحافظی رو نگفت به خودش نیومد .خیلی التماسش کرد اونی که التماس اصلا تو خونش نبود آره پروانه رفت شاید فکر میکرد اون چشش پیش یکی دیگس.ولی نبود ولی نبود ولی نبود.اون اصلا بلد نبود.اون اصلا بلد نبود چه جوری با پروانش بگه بسوزه.آخه اون همیشه تنهایی می سوخت توی یه اتاق تاریک توی یه شب بارونی .گفتم تاریک آخه توی تاریکی نه که نور میداد وهمه جا رو روشن میکرد همه یه جوری نگاش میکردند.ولی از اینکه همه با تعجب بهش نگاه میکردن خجالتی شده بود.اونقدر خجالتی که از پروانشم خجالت می کشید.ولی آخر عمری گفت:هرجا باشی باهرکه باشی دور هرشمعی که بچرخی اون منم.شاید جسمش من نباشم ولی روحش منم من.